ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
به همین زودی از این دشت سپیدار بروید
یا لثارات حسین از لب نیزار بروید
سلمان! تو نیستی و ابوذر نمانده است
عمار نیست، مالک اشتر نمانده است
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
با خودش می‌برد این قافله را سر به کجاها
و به دنبال خودش این همه لشکر به کجاها
دست من یک لحظه هم از مرقدت کوتاه نیست
هرکسی راهش بیفتد سمت تو گمراه نیست
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
هر سو شعاع گنبد ماه تمام توست
در کوه و در درخت، شکوه قیام توست
