و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
وقتی سکوت سبز تو تفسیر میشود
چون عطرِ عشق، نام تو تکثیر میشود
نفسی به خون جگر زدم، که لبی به مرثیه وا کنم
به ضریحِ گمشده سر نهم، شبِ خویش وقف دعا کنم
