ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
وانهادهست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبردهست تنش را این بار
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
باید از فقدان گل خونجوش بود
در فراق یاس مشكیپوش بود
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی