موسایی و صد جلوه به هر طور کنی
هر جا گذری، حکایت از نور کنی
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
احساس از هفت آسمان می‌بارد، احساس
بوی گل سرخ است يا بوی گل ياس؟
از جوار عرش سرزد آفتاب دیگری
وا شد از ابوا به روی خلق، باب دیگری...
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
