خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
تا که نامت بر زبان آمد زبان آتش گرفت
سوختم، چندان که مغز استخوان آتش گرفت
از چارسو راه مرا بستند
از چارسو چاه است و گمراهی
و انسان هرچه ایمان داشت پای آب و نان گم شد
زمین با پنج نوبت سجده در هفت آسمان گم شد
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
ای یکه‌سوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه می‌کرد؟
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
در کوله‌بار غربتم یک دل
از روزهای واپسین مانده‌ست
