ما شیعۀ توایم دل شادمان بده
ویران شدیم، خانۀ آبادمان بده
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
مرا به ابر، به باران، به آفتاب ببخش
مرا به ماهی لرزان کنار آب ببخش
بیتاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
هر گاه که یاس خانه را میبویم
از شعر نشان مرقدت میجویم
باز باران است، باران حسینبنعلی
عاشقان، جان شما، جان حسینبنعلی
تا گل به نسیم راه در میآید
از خاک بوی گیاه در میآید