ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
باز هم آدینه شد، مانده‌ام در انتظار
چشم در راه توام، بی‌قرارم، بی‌قرار
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
یکی از همین روزها، ناگهان
تو می‌آیی از نور، از آسمان
بی‌تاب دوست بودی و پروا نداشتی
در دل به غیر دوست تمنا نداشتی
شبی که نور زلال تو در جهان گم شد
سپیده، جامه سیه کرد و ناگهان گُم شد
بعد از آن واقعهٔ سرخ، بلا سهم تو شد
پیکر سوختهٔ کرب‌وبلا سهم تو شد
