روزی که عطش به جان گلها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خستهحالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
کلامش سنگها را نرم میکرد
دلِ افسردگان را گرم میکرد
دریا بدون ماه تلاطم نمیکند
تا نور توست، راه کسی گم نمیکند
زیر بار کینه پرپر شد ولی نفرین نکرد
در قفس ماند و کبوتر شد ولی نفرین نکرد