خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
