آدم در این کرانه دلش جای دیگریست
این خاک، کربلای معلای دیگریست
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
کنج اتاقم از تب و تاب دعا پر است
دستانم از «کذالک» از «ربنا» پر است
شب در سکوت کوچه بسی راه رفته بود
امواج مد واقعه تا ماه رفته بود
