می‌گریم از غمی که فزون‌تر ز عالَم است
گر نعره برکشم ز گلوی فلک، کم است
رسانده‌ام به حضور تو قلب عاشق را
دل رها شده از محنت خلایق را
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
در ساحل جود خدا باران گرفته
باران نور و رحمت و احسان گرفته
سیلاب می‌شویم و به دریا نمی‌رسیم
پرواز می‌کنیم و به بالا نمی‌رسیم
