پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
ای انتظارِ جاری ده قرن تا هنوز
بیتو غروب میشود این روزها هنوز
این زن که از برابر طوفان گذشته بود
عمرش کنار حضرت باران گذشته بود
