وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
تو کیستی که ز دستت بهار میریزد
بهار در قدمت برگ و بار میریزد
در سرم پیچیده باری، های و هوی کربلا
میروم وادی به وادی رو به سوی کربلا
ای قوم به حج آمده در خویش نپایید
از خود بهدرآیید که مهمان خدایید
دل را به نور عشق صفا میدهد نماز
جان را به ياد دوست جلا میدهد نماز
بهار آمد بهار من نیامد
گل آمد گلعذار من نیامد