مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
تا برویم ریشه‌ای چون تاک می‌خواهم که هست
نور می‌خواهم که هستی خاک می‌خواهم که هست
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
زیر بار کینه پرپر شد ولی نفرین نکرد
در قفس ماند و کبوتر شد ولی نفرین نکرد
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
مست از غم توام غم تو فرق می‌کند
محو توام که عالم تو فرق می‌کند
