چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
این حنجره این باغ صدا را نفروشید
این پنجره این خاطره‌ها را نفروشید
بفرمایید فروردین شود اسفندهای ما
نه بر لب، بلکه در دل گل کند لبخندهای ما
تا برویم ریشه‌ای چون تاک می‌خواهم که هست
نور می‌خواهم که هستی خاک می‌خواهم که هست
بی‌تو این‌جا همه در حبس ابد تبعیدند
سال‌ها، هجری و شمسی، همه بی‌خورشیدند
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
قرآن که کلام وحده الا هوست
آرامش جان، شفای دل‌ها، در اوست
خواست لختی شکسته بنویسد
به خودش گفت با چه ترکیبی
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
