داشت میرفت لب چشمه سواری با دست
دشت لبریز عطش بود، عطش... اما دست...
لطفی که کرده است خجل بارها مرا
بردهست تا دیار گرفتارها مرا
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
در جام دیده اشک عزا موج میزند
در صحن سینه شور و نوا موج میزند
با آن که آبدیدۀ دریای طاقتیم
آتش گرفتهایم که غرق خجالتیم