خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
ای آسمان به راز و نیازت نیازمند
آه ای زمین به سوز و گدازت نیازمند
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
در جام دیده اشک عزا موج می‌زند
در صحن سینه شور و نوا موج می‌زند
با آن که آبدیدۀ دریای طاقتیم
آتش گرفته‌ایم که غرق خجالتیم
