آه از دمی که در حرم عترت خلیل
برخاست از درای شتر بانگِ الرّحیل
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
شب‌نشینانِ فلک چشم ترش را دیدند
همه‌شب راز و نیاز سحرش را دیدند
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
