این آفتاب مشرقی بیکسوف را
ای ماه! سجده آر و بسوزان خسوف را
این سخن کم نیست دنیا صبحگاهی بیش نیست
شهر پرآشوبِ امکان، کوچهراهی بیش نیست
نام تو عطر یاس به قلب بهار ریخت
از شانههای آینه گرد و غبار ریخت
چشمهایم را به روی هرکه جز تو بود بست
قطرۀ اشکی که با من بوده از روز الست
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم