خدا در شورِ بزمش، از عسل پر کرد جامت را
که شیرینتر کند در لحظههای تشنه کامت را
رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
همچون نسیم صبح و سحرگاه میرود
هرکس میان صحن حرم راه میرود
از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرس نیست که در هجر رخش داد کشم