بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بی‌وفایید شما
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
