خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
پیراهن سپید ستاره سیاه بود
تابوت شب روان و بر آن نعش ماه بود
پشت غزل شکست و قلم شد عصای او
هر جا که رفت، رفت قلم پا به پای او...
بیا به خانه که امّید با تو برگردد
هزار مرتبه خورشید با تو برگردد
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
