با یک تبسم به قناری‌ها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بی‌کران دادی
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوان‌ها
ای آن‌که فرا رفته‌ای از شرح و بیان‌ها
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا می‌کرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا می‌کرد
