غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
رود از جناب دریا فرمان گرفته است
یعنی دوباره راه بیابان گرفته است
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا می‌کرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا می‌کرد
