پشیمانم که راه چاره بر روی شما بستم
سراپا حیرتم! از خویش می‌پرسم چرا بستم؟
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
غزل عشق و آتش و خون بود که تو را شعر نینوا می‌کرد
و قلم در غروب دلتنگی، شرح خونین ماجرا می‌کرد
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
