او آفتاب روشن و صادق بود
گِردش پر از ستارۀ عاشق بود
دستی كه طرح چشم تو را مست میكشید
صد آسمان ستاره از آن دست میكشید
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بیکران دارد
تا به کی از سخن عشق گریزان باشم؟
از تو ننویسم و هربار پشیمان باشم؟
