ای نگاهت امتدادِ سورۀ یاسین شده
با حضورت ماه بهمن، صبح فروردین شده
تا چند اسیر رنگ و بو خواهی شد؟
چند از پی هر زشت و نکو خواهی شد؟
غریبه! آی جانم را ندیدی؟
مه هفت آسمانم را ندیدی؟
در سکوتی لبالب از فریاد گوشه چشمی به آسمان دارد
یک بغل بغض و تاول و ترکش، یک بغل بغض بی‌کران دارد
این چه خروشی‌ست؟ این چه معمّاست؟
در صدف دل، محشر عظماست
