تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
مشتاق و دل‌سپرده و ناآرام
زین کرد سوی حادثه مَرکب را
انبوه تاول بر تنت سر باز کرده
این هم نشان دیگری از سرفرازی‌ست
دوباره لرزش دست تو بیشتر شده است
تمام روز تو در این اتاق سر شده است
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
افتاده بود در دل صحرا برادرش
مانند کوه، یکه و تنها، برادرش
