هان این نفس شمرده را قطع کنید
آری سر دل‌سپرده را قطع کنید
سجاد! ای به گوشِ ملائک، دعای تو
شب، خوشهچینِ خلوت تو با خدای تو
ای پر سرود با همۀ بی‌صدایی‌ات
با من سخن بگو به زبان خدایی‌ات
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
تفسیر او به دست قلم نامیسّر است
در شأن او غزل ننویسیم بهتر است
اگر خدا به زمین مدینه جان می‌داد
و یا به آن در و دیوارها دهان می‌داد
ای ریخته نسیم تو گل‌های یاد را
سرمست کرده نفحهٔ یاد تو باد را
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
