گفت رنجور دلش از اثر فاصله‌هاست
آن که دلتنگ رسیدن به همه یکدله‌هاست
قندیل و شمعدان و چراغان
آیینه و بلور و کبوتر
تو همچون غنچه‌های چیده بودی
که در پرپر شدن خندیده بودی
کوه آهسته گام برمی‌داشت
پیکر آفتاب بر دوشش
راضی به جدايی از برادر نشده
با چند امان‌نامه کبوتر نشده
جاده مانده‌ست و من و اين سر باقى مانده
رمقی نيست در اين پيکر باقى مانده
