بر شانۀ یارش بگذارد سر را
بردارد اگر او قدمی دیگر را
ای بستۀ تن! تدارک رفتن کن
تاریک نمان، چشم و دلی روشن کن
انگار پی نان و نوایید شما
چون مردم کوفه بی‌وفایید شما
چون کوفه که چهره‌ای پر از غم دارد
این سینه، دلی شکسته را کم دارد
حُر باش و ادب به زادۀ زهرا کن
خود را چو زهیر، با حیا احیا کن
مرا از حلقۀ غم‌ها رها کن
مرا از بند ماتم‌ها رها کن
یک کوه رشید داده‌ام ای مردم!
یک باغ امید داده‌ام ای مردم!
همیشه خاک پای همسفرهاست
سرش بر شانۀ خونین‌جگرهاست
خوش باد دوباره یادی از جنگ شده‌ست
دریاچۀ خاطرات خون‌رنگ شده‌ست
مرا بنویس باران، تا ببارم
یکی از داغداران... تا ببارم
نه پاره پاره پاره پیکرت را
نه حتّی مشتی از خاکسترت را
چون آينه، چشم خود گشودن بد نيست
گرد از دل بيچاره زدودن بد نيست
