ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
جنّت نشانی از حرم توست یا حسن
فردوس سائل کرم توست یا حسن
به روزگار سیاهی که شب حصار نداشت
جهان جزیرۀ سبزی در اختیار نداشت
مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد
از جادۀ سه‌شنبه شب قم شروع شد
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
کوه عصیان به سر دوش کشیدم افسوس
لذت ترک گنه را نچشیدم افسوس
همچون نسیم صبح و سحرگاه می‌رود
هرکس میان صحن حرم راه می‌رود
ای شیرخدا و اسد احمد مختار
در بدر و احد لشکر حق را سر و سردار
از غربتت اگرچه سخن‌هاست یا علی
دنیا دگر بدون تو تنهاست یا علی
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
زن، رشک حور بود و تمنّای خود نداشت
چون آسمان نظر به بلندای خود نداشت
