غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
خوشا آنان که چرخیدند در خون
خدا را ناگهان دیدند در خون
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
به‌نام او که دل را چاره‌ساز است
به تسبیحش زمین، مُهر نماز است
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
