غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
ای کاش تو را به دشت غربت نکُشند
لب‌تشنه، پس از دعوت و بیعت نکشند
آن گوشه نگاه کوچکی روییده‌ست
بر خاک پگاه کوچکی روییده‌ست
بی‌تاب‌تر از جانِ پریشان در تب
بی‌خواب‌تر از گردش هذیان بر لب
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
گه‌گاه تنفسی به اوقات بده
رنگی به همین آینهٔ مات بده
