ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
هر نسیمی خسته از کویت خبر می‌آورد
چشم تر می‌آورد، خونِ جگر می‌آورد
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
نه فقط سرو، در این باغِ تناور دیده
لاله‌ها دیده ولیکن همه پرپر دیده
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
