ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
غریبِ در وطن، می‌سوخت آن شب
درون خویشتن، می‌سوخت آن شب
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
ای آن‌که غمت وقف دلِ یاران شد
بر سینه نشست و از وفاداران شد
