خاکیان را از فلک، امید آسایش خطاست
آسمان با این جلالت، گوی چوگان قضاست
چون آسمان کند کمر کینه استوار
کشتی نوح بشکند از موجۀ بحار
داشت میرفت لب چشمه سواری با دست
دشت لبریز عطش بود، عطش... اما دست...
و آتش چنان سوخت بال و پرت را
که حتی ندیدیم خاکسترت را
