ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
چه در هیبت، چه در غیرت، چه در عشق، اولین هستی
که بر انگشتر فضل و شرف همچون نگین هستی
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
گفته بودی که به دنیا ندهم خاک وطن را
برده‌ام تا بسپارم به دم تیر بدن را
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
