ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
آن روز با لبخند تا خورشید رفتی
امروز با لبخند برگشتی برادر
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
از باغ می‌برند چراغانی‌ات کنند
تا کاج جشن‌های زمستانی‌ات کنند
در راه رسیدن به تو گیرم که بمیرم
اصلاً به تو افتاد مسیرم که بمیرم
مستی نه از پیاله نه از خم شروع شد
از جادۀ سه‌شنبه شب قم شروع شد
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
گفتم سر آن شانه گذارم سر خود را
پنهان کنم از چشم تو چشم تر خود را
پرنده کوچ نکرده‌ست زیر باران است
اگرچه سنگ ببارد وگرچه طوفان است
