سر و پای برهنه می‌برند آن پیر عاشق را
که بر دوشش نهاده پرچم سوگ شقایق را
وانهاده‌ست به میدان بدنش را این بار
همره خویش نبرده‌ست تنش را این بار
قریه در قریه پریشان شده عطر خبرش
نافۀ چادر گلدار تو با مُشک تَرَش
در مطلع شعر تو نچرخانده زبان را
لطف تو گرفت از من بیچاره امان را
