وقتی خدا بنای جهان را گذاشته
در روح تو سخاوت دریا گذاشته
با یک تبسم به قناریها زبان دادی
بالی برای پر زدن تا بیکران دادی
ای بسته به دستِ تو دل پیر و جوانها
ای آنکه فرا رفتهای از شرح و بیانها
هیچ کس نشناخت دردا! درد پنهان علی
چون کبوتر ماند در چاه شب افغان علی
نشسته سایهای از آفتاب بر رویش
به روی شانهٔ طوفان رهاست گیسویش