پس از چندین و چندین سال آمد پیکرش تازه
نگاهش از طراوت خیس‌تر، بال و پرش تازه
ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
بد نیست که از سکوت تن‌پوش کنی
غوغای زمانه را فراموش کنی
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
