ای آینه‌دار پنج معصوم!
در بحر عفاف، دُرّ مکتوم
مهمون از راه اومده شهر شده آماده
بازم امشب تو حرم غلغله و فریاده
یکی این‌سان، یکی این‌گونه باید
که شام و کوفه را رسوا نماید
چه رازی از دل پاکت شنیدند؟
درون روح بی‌تابت چه دیدند؟
تا از دل ابر تیره بیرون نشوید
چون ماه چراغ راه گردون نشوید
تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
بازآ که غم زمانه از دل برود
خواب از سر روزگار غافل برود
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
هرچند ز غربتت گزند آمده بود
زخمت به روانِ دردمند آمده بود
