روزی که عطش به جان گل‌ها افتاد
از جوش و خروش خویش، دریا افتاد
تو با آن خسته‌حالی برنگشتی
دگر از آن حوالی برنگشتی
دریا بدون ماه تلاطم نمی‌کند
تا نور توست، راه کسی گم نمی‌کند
پیشانی‌ات
از میان دیوار می‌درخشد
ای دل‌نگران که چشم‌هایت بر در...
شرمنده که امروز به یادت کمتر...
به گونۀ ماه
نامت زبانزد آسمان‌ها بود
با دشمن خویشیم شب و روز به جنگ
او با دم تیغ آمده، ما با دل تنگ
برخیز که راه رفته را برگردیم
با عشق به آغوش خدا برگردیم
