شده‌ست خیره به جاده دو چشم تار مدینه
به پیشوازی تنهاترین سوار مدینه
این اشک‌های داغ را ساده نبینید
بَر دادن این باغ را ساده نبینید
ای بحر! ببین خشکی آن لب‌ها را
ای آب! در آتش منشان سقا را
آرامشی به وسعت صحراست مادرم
اصلاً گمان کنم خودِ دریاست مادرم
آن‌که با مرگِ خود احیای فضیلت می‌خواست
زندگی را همه در سایۀ عزّت می‌خواست
