تشنگان را سحاب پیدا شد
رحمت بی‌حساب پیدا شد
بُرونِ در بنه این‌جا هوای دنیا را
درآ به محفل و برگیر زاد عقبا را
حشمت از سلطان و راحت از فقیر بی‌نواست
چتر از طاووس، لیک اوج سعادت از هُماست
هر که راهی در حریم خلوت اسرار داشت
دل برید از ماسوا، سر در کمندِ یار داشت
مدینه حسینت کجا می‌رود؟
اگر می‌رود، شب چرا می‌رود؟
