امروز که انتهای دنیای من است
آغاز تمام آرزوهای من است
با بال و پری پر از کبوتر برگشت
هم بالِ پرنده‌های دیگر برگشت
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
یک دختر و آرزوی لبخند که نیست
یک مرد پر از کوه دماوند که نیست
زندگی جاری‌ست
در سرود رودها شوق طلب زنده‌ست
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
باز از بام جهان بانگ اذان لبریز است
مثنوی بار دگر از هیجان لبریز است
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
