ای حرمت قبلۀ مراد قبایل!
وی که بوَد قبله هم به سوی تو مایل
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
ای یکه‌سوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه می‌کرد؟
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
گل بر من و جوانى من گریه مى‌کند
بلبل به هم‌زبانى من گریه مى‌کند
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
