شکست باورت، ای کوه! پشت خنجر را
نشاند در تب شک، غیرت تو باور را
بر سر درِ آسمانیِ این خانه
دیدم مَلَکی نشسته چون پروانه
ای یکه‌سوار شرف، ای مردتر از مرد!
بالایی من! روح تو در خاک چه می‌کرد؟
هر گاه که یاس خانه را می‌بویم
از شعر نشان مرقدت می‌جویم
تا گل به نسیم راه در می‌آید
از خاک بوی گیاه در می‌آید
