ای کاش فراغتی فراهم می‌شد
از وسعت دردهای تو کم می‌شد
آماده‌اند، گوش به فرمان، یکی یکی
تا جان نهند بر سر پیمان یکی یکی
در وسعت شب سپیده‌ای آه کشید
خورشید به خون تپیده‌ای آه کشید
لحظه‌اى در خود فنا شو تا بقا پيدا كنى
از منيّت‌ها جدا شو تا منا پيدا كنى
اگر خواهی ای دل ببینی خدا را
نظر کن تو آیینۀ حق‌نما را
صبحی گره از زمانه وا خواهد شد
راز شب تار، برملا خواهد شد
